Deze brief van kleindochter Stephanie werd gepubliceerd op Facbook :
Liefste Bompa,
In mijn uitgaansdagen kwam je ‘s ochtends controleren of m’n auto voor de deur stond om er zeker van te zijn dat ik goed thuis was geraakt.
Na maanden op Erasmus te hebben gezeten in Madrid, ben je me op m’n laatste dag met de auto komen halen, puur omdat ik teveel spullen had in m’n studio (lees: kleren). Je stond op zondagochtend 8u aan mijn deur in Madrid en tegen 22u ‘s avonds had je mij en mijn spullen goed thuis gebracht. Het was een roadtrip om nooit te vergeten.
En wanneer we op 1 januari telkens bij jou langskwamen met de hele familie, bakte je speciaal voor mij apart bitterballen en deed ze in een kommetje. Je passeerde iedereen in stilte en zette de bitterballen recht voor m’n neus, met een knipoog. Ons geheim.
Je was ook één van de eersten die wist dat ik zwanger was. Papa belde jou in de zomer van 2019: “Kom je even langs? Steph heeft nieuws”. Je wist het meteen. “Het is zover”, antwoordde je. Het was zover. Je werd voor het eerst overgrootvader. En fier dat je was.
Toen we een paar maanden later te horen kregen dat je kanker had en dat je maar even nog zou hebben, kon ik alleen maar hopen dat je je achterkleindochter nog zou ontmoeten. En ja hoor, je hebt haar nog bedolven onder cadeaus, gelachen met haar filmpjes en me er vaak genoeg op gewezen dat ik er nog m’n “peren mee zou zien vliegen want dat het een deugniet is!”. Je zei dat met pretoogjes want je wist dat haar grootvader dezelfde taken te wachten staan.
Want die band tussen opa en kleindochter is toch ook zo bijzonder.
De cirkel is rond.
Wat gaan we je missen.
